سوره بقره آیه ۳۹

می‌فرماید: وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ

در ابتدای آیه عبارت «وَالَّذِینَ کَفَرُوا» یعنی کسانی که کافر شدند.

از اینجا به بعد و تا انتهای قرآن هر جا سخن از کفر و کافر به میان آمد، معنی نکنیم که کافر کسی است که می‌گوید خدا نیست، بلکه کافر کسی است که دور خودش کارما و حجابی درست می‌کند که در آن حجاب، ظلمتی (تاریکی) ایجاد می‌شود که نور الهی به آن نرسد و این کفر با هر گناه، نافرمانی یا غمی ایجاد می‌شود.

در ادامه آیه می‌فرماید: «کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا» و کسانی که آیات الهی را تکذیب کردند. باید بدانیم که آیات الهی فقط آیات قرآن نیست، گاهی می‌بینیم آیات الهی (آیات‌الله) نشانه‌هایی است که از خدا به انسان می‌رسد و انسان باید اطاعت امر کند. این آیات ممکن است توسط دیگران، یا رسول درون، یا توسط خود قرآن باشد.

ما محکم‌تر از قرآن ریسمانی نداریم. کسانی که آیات الهی و در واقع آیات قرآن را تکذیب می‌کنند، لزوماً افرادی نیستند که می‌گویند قرآن نیست، بلکه عمل نکردن به قرآن همان تکذیب کردن قرآن می‌باشد.

حال که قرآن برای هدایت نازل شده، کسانی که آیات قرآن را تکذیب کرده و به آن عمل نمی‌کنند، اصحاب آتش می‌شوند.

«هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ» یعنی تا ابد در آن می‌مانند و این کارمایی است که انسان درست می‌کند.

اگر ما کارما (گناه) را یک پوست گردو فرض کرده و مغز گردو را خودمان در نظر بگیریم، در این صورت نور الهی و آگاهی به ما نمی‌رسد.

و در ظلمت (تاریکی) قرار می‌گیریم و تا زمانی که توبه نکنیم از این پوست گردو، یعنی ظلمتی (تاریکی) که دور خودمان درست کردیم، نمی‌توانیم خارج شویم؛ مانند حضرت یونس (ع) که در شکم ماهی ماند تا زمانی که گفت: «لا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ» و بعد از آن بود که خداوند او را نجات داد.

خداوند حضرت آدم (ع) را هم با استغفار نجات داد. ما تا اطلاع ثانوی در پوست گردو هستیم، مگر با استغفارهای مکرر و توبه‌ی واقعی؛ یعنی اگر برگردیم و دیگر گناهان و خطاهای گذشته را انجام ندهیم.

مورد قبول پروردگار قرار می‌گیرد و در زمره‌ی کسانی می‌شویم که خداوند بر ما به‌جای رحمانیّت که برای عوام است، رحیم می‌شود که مخصوص بندگان خاص خداوند است.

پس عبارت «فِیهَا خَالِدُونَ» یعنی مرتب در آن می‌مانند و این کارما، گناه آن‌ها را به سمت جهنم می‌کشاند و از آن نجات داده نمی‌شوند؛ مگر این‌که مانند آنچه در آیه‌ی ۲۴ همین سوره به آن اشاره شد، کارما و ناس آن‌ها در آتش جهنم بسوزد.