سوره بقره آیه ۷

خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ

پروردگار اشاره به کافر می‌کند؛ کافر کسی است که با اعمال بد خود (کارما، سیئه و گناه) دور خود را پوشانده‌ است. این شخص از نور و رحمت الهی بی‌نصیب خواهد ماند و نور و رحمت الهی بر او قطع خواهد شد.

مانند نامه‌ای که می‌نویسند و بعد از اتمام آن، درِ آن را می‌چسبانند و روی آن را مهر می‌زنند؛ یعنی کارش تمام شده است.

خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ یعنی خداوند دیگر برایشان ختم می‌کند، تمام می‌کند بر قلبشان. قلبمان برای دریافت نور الهی است. ما همیشه با نور کار داریم؛ نور است که ما را به آخرت می‌برد. وقتی نور الهی از ما قطع شود، در نتیجه ما در آخرت نور و جوارح آخرت‌ بین کم می‌آوریم.

وقتی بر قلب ما پرده بیاید، دیگر الهام و آگاهی و شعور را درک نخواهیم کرد. و همچنین اگر بر گوش ما غشاوه (پرده) بیاید، ما دیگر آخرت را نمی‌شنویم. و اگر عَلىٰ أَبْصَارِهِمْ بر چشم ما غشاوه (پرده) بیاید، آخرت را نمی‌بینیم.

اینجا است که خداوند می‌گوید دیگر آخرت بر آن‌ها تمام شده؛ بر چه چیزی؟ بر قلب او که درک نکند، بر گوشش که نشنود.

آخرت شنیدن، درک کردن و دیدن دارد. کسی که نتواند در دنیا آخرت را درک کند، یا بشنود یا ببیند، برای او عذابی بزرگ است؛ چرا که ما باید همه‌ی این‌ها را در دنیا کسب کنیم.