سوره بقره آیه ۶

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ

کَفَرَ: به معنی پوشاندن است.

کافر: کسی است که با اعمال بدش، نور الهی را که به وی می‌تابد، می‌پوشاند.

احاطه به سیئه، یعنی سیئه ما را احاطه می‌کند و به این احاطه کردن «کَفَرَ» می‌گویند و کافر این «کَفَرَ» را به‌وجود می‌آورد.

اکنون با توجه به اینکه معنی «کَفَرَ» را دانستیم، می‌توان گفت که این اعمال بد ما است که «کَفَرَ» را به‌وجود می‌آورد.

کسانی که کافر می‌شوند و اصرار می‌کنند به اعمال بد خود، بر مبنای آیهٔ شریفه که می‌فرماید: «سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ»، این افراد را چه نصیحت کنید و چه نصیحت نکنید، وصل نخواهند شد.

این اعمال بدِ آن‌ها موجب می‌شود که عرش رحمان آن‌ها به نور الهی وصل نشود، چون «کَفَرَ» شده‌اند.

حالا که «کَفَرَ» را شناختیم، می‌توان گفت کسانی‌که از خود واکنش نشان می‌دهند و یا غم دارند و یا در تلاطم هستند و عصبانی می‌شوند، کافر هستند.

ما انسان‌ها برای شادی آفریده شده‌ایم. دروغ و غم از اعمال بد هستند و موجب «کَفَرَ» می‌شوند.