أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ.
«أُولَئِکَ» یعنی آنها (متقین). چون در آیات قبل فرمود: این قرآن متقین را هدایت میکند، در اینجا میفرماید: «عَلَى هُدًى» یعنی بر هدایت هستند.
میفرماید: متقین بر هدایت هستند، و نمیفرماید: هدایت به متقین میرسد. «عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ» یعنی بر هدایتی از پروردگارشان هستند.
پس هدایت، نوری است که ما برای هدایتشدن باید سوار این نور شویم. این سوار شدن را «بَر» میگویند. وقتی انسان سوار چیزی میشود، «بَر» گفته میشود.
«أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ» یعنی آنها بر هدایتی هستند از جانب پروردگارشان که آن هدایت، نور میباشد. بنابراین، نوری از پروردگار به ما میرسد که باید ما سوار آن نور شویم.
علت سوار نشدن ما بر این نور، این است که «یؤمنون بالغیب» نداریم و ملائکه را باور نداریم، مقیم در صلاة نیستیم یا کموبیش مقیم هستیم.
یقین واقعی به آخرت نداریم، یعنی نه آخرت را میبینیم، نه علم وافری به آخرت داریم و نه به آخرت میرویم.
کسانی که یقین به آخرت ندارند، هیچگاه نمیتوانند سوار بر این نور هدایت الهی شوند. اما مطمئن باشید اگر «یؤمنون» و «یوقنون» باشیم، حتماً سوار بر این نور هدایت الهی خواهیم شد.
در انتهای آیه میفرماید: «أُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»؛ یعنی کسانی مُفلِحون هستند که در دنیا کاشتهاند و میتوانند در آخرت درو کنند.
به یاد داشته باشید که دنیا مزرعهای برای آخرت است. اگر در دنیا نکاریم، در آخرت چیزی برای درو کردن نداریم.
درو کردن هم در آیات اول توضیح داده شد که باید قدمبهقدم با این آیات پیش برویم تا بتوانیم از مُفلِحون باشیم و در آخرت برداشت کنیم و به «لِقاءِ آخرت» برسیم.
متأسفانه کسی دنبال لقاءِ آخرت نیست. عدهٔ کثیری از عرفا دنبال لقاءالله بودند، اما کسی لقاءِ آخرت را معرفی یا باز نکرده است.
برای رسیدن به لقاءِ آخرت، ما ۳ عنوان را لازم داریم:
۱) علمِ آخرت: یعنی علمی که ما را به لقاءِ آخرت میرساند.
۲) عینِ آخرت: یعنی رؤیت آخرت.
۳) حقِ آخرت: یعنی رفتن به آخرت قبل از مرگ.
اگر اینها برای کسی مقدور نباشد، میتوان با ذکری که روزی دو بار گفته شود، حالتی را ایجاد کرد که «سَبَحَ» به وجود میآورد و باعث رسیدن به لقاءِ آخرت میشود.
این ذکر، با ایجاد ارتباط الهی، باعث غوطهوری انسان در آخرت میشود و رؤیاهایی را در حین ذکر، یا در خلوت، یا عالم خلسه، یا در خواب شب میبیند.
اگر خواستید ببینید که کسی اعمالش چگونه است، باید ببینید خوابش چطور است.
این خواب به دو صورت اتفاق میافتد: یا وقتی که میخوابیم (البته به شرطی که فرکانس ما در طول روز درگیر روزمره نباشد)، آنگاه خواب یا رؤیای صادقه میبینیم و ما را به آخرت میبرند. این خود رؤیتی است.
یا اینکه در ذکر بتوانیم از دنیا خلاص شویم؛ یا در نماز هنگام بجا آوردن تسبیحات حضرت زهرا (س)، که از دیگر ذکرهایی است که باعث خلاص شدن از دنیا میشود.
به فکر چه کسی خطور میکند که با ذکر تسبیحات حضرت زهرا سلاماللهعلیها میتوان رؤیای صادقه داشت؟ یا با ذکر دو بار در روز میتوان رؤیای صادقه دید؟
همه فکر میکنند این فقط یک تکلیف است که باید انجام داد، در صورتیکه باید با دل و جان دنبال رؤیت آخرت و علم آخرت و رفتن به آخرت باشیم.
با انجام این اعمال، انشاءالله «مُفلِحون» در ما ایجاد میشود.
