سوره بقره آیه ۴۸

وَاتَّقُوا یَوْمًا لَا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلَا یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ

در این آیه، خداوند متعال می‌فرماید: تقوای الهی پیشه بگیرید. و برای به‌دست آوردن آن، ابتدا باید معنی آن را بدانیم. در واقع، تقوا به‌معنای اطاعت و پیروی از «منِ الهی» یا «آخرت‌گرا» و «رسول درونی» می‌باشد و به‌عبارت دیگر، نوعی اطاعت و فرمان‌برداری از منِ الهی و پیروی‌نکردن از منِ نفسانی، شیطانی یا همان مادی و دنیایی است.

در دنیا، خسارت‌ها را می‌توان با پول یا مصادیق دیگر جبران نمود، اما روزی بسیار نزدیک در پیش‌روی همه‌ی ما انسان‌هاست که انجام عمل در آن صفر است.

انجام عمل و کار نیک مربوط به این دو روز دنیاست که فرصت انجام آن را داریم، چراکه امروزه مردم، کاری به‌جز حرف‌زدن ندارند که هیچ سودی در آن نیست.

برای خداوند نیز انجام عمل ارزشمند است، نه صرفاً فقط گفتن «دوستت دارم»! هرچند که گفتن آن هم بی‌تأثیر نخواهد بود.

در ادامه، با پرداختن به معنای آیه، خداوند می‌فرماید: روزی که جزا داده نمی‌شود و هیچ نفسی برای نفس دیگر نمی‌تواند جبران کند. «یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ» در آن روز، شفاعت کسی برای فرد دیگر قبول نمی‌شود.

اما در این دنیا، از طریق پول، میانجی‌گری، وثیقه، مقام فرد، می‌توان از وی کمک گرفت، اما در روز موعود، هیچ‌کسی از طریق مادی، پارتی‌بازی، منتفع نمی‌شود؛ چه رسد به اینکه به سبب نزدیکی با اقوام نسبی و سببی، حتی از این اقوام و نزدیکان نیز شفاعتی به او نخواهد رسید.

تأکید قرآن کریم، تمرکز هرچه بیشتر بر انجام عمل است تا حرف‌زدن و شعار دادن؛ پس چه خوب است که همواره به یاد داشته باشیم که هیچ شفاعتی از کسی پذیرفته نخواهد شد و یاری نخواهد رسید.