قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ،
میفرماید: «قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعًا» گفتیم که همهی شما (آدم و زوجش و شیطان که با آن دو ممزوج شده بود) با هم هبوط کنید.
«فَإِمَّا»: پس اگر، «یَأْتِیَنَّکُمْ»: بیاید، «مِنِّی»: از من، «هُدًى»: هدایتی، «فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ»: اگر کسی پیروی کند، «فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ»: هیچ خوفی برای او نیست و اندوهگین هم نمیشود.
«فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنّی هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ»: پس اگر هدایتی از سوی من برای شما بیاید و کسی از آن هدایت پیروی کند، هیچ ترس و اندوهی نخواهد داشت.
پس کسی که ترس دارد یا اندوهگین است، یعنی از خداوند تبعیت نکرده است.
در این آیه، عبارت «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًى» یعنی اگر هدایتی از سوی من برای شما بیاید که حتماً خواهد آمد. حتمی بودنِ آمدنِ هدایت از جانب خداوند در «یَأْتِیَنَّکُمْ» مستتر میباشد.
در آن زمان هنوز قرآن نازل نشده بود، اما هدایتی برای بشر آمد.
یکی از اسامی قرآن، «فرقان» (جداکنندهی حق از باطل) است. دیگر اسامی آن: نور، مبین، ذکر و… هستند. پس این قرآن همهچیز را روشن میکند.
همانگونه که شیطان، خوب را بد و بد را خوب جلوه میدهد، قرآن هم برای جاری کردن فرقان و هدایت آمده است و ما باید سوار بر این هدایت شویم و به تکامل برسیم.
هدایتی که وعده داده شد، حتماً میآید، و آمد: قرآن، انبیاء، ائمهی معصومین و اولیاءالله، هدایت هستند؛ اما بالاترین آنها خود قرآن است که نور مطلق است و برای کسی که از آن تبعیت کند، هیچ ترس و اندوهی نمیباشد.
کسی که میترسد و خوف دارد، قرآن ندارد.
متأسفانه در فرهنگهای مذهبی، حزن را بر مبنای وصال و هدایت قرار دادهاند.
انشاءالله خداوند توفیق دهد تا ما بتوانیم بدون حزن، سوار هدایتی که از جانب پروردگار میباشد و آن نور است، بشویم و وصال بیابیم.
