وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِکَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِی بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاءِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ
میفرماید: خداوند همهی اسماء را به آدم آموخت. یعنی خداوند معلم است و کتاب درس او قرآن است.
اگر خداوند معلم و کتاب درس او قرآن است، این کلاس درس محدود به زمان و مکان خاصی نیست و در حال حاضر هم جاریست.
در اینجا این سؤال پیش میآید که خداوند چگونه این اسماء را از قرآن به ما آموزش میدهد؟
پس اسماء در قرآن است.
اگر من و شما (هر انسانی) از مرز حیوانیت و مَنمَنیت بگذریم و او (خدا) بشویم، خداوند میفرماید: بفرما، این کلاس درس است، ببینید و شاهد باشید و حضور پیدا کنید.
و همانگونه که در آیهی قبل اشاره فرمود: «تَخَلَّقوا بِاَخلاقِاللَّه» (پیادهسازی صفات خداوند در خود)، شود آنجاست که این شخص به مقام شهود و حضور در آن کلاس درسی که در بالا گفته شد و معلمش خداوند است میرسد.
در این کلاس، تعلیم حقایق در هستی، توسط اسماء الهی که در آن اسماء «کنفیکون»ی مستتر است، و به گونهای است که به جایی میرسد وقتی میگوید «بشو»، خداوند میفرماید «شد»، و همان میشود که بر انسان جاری میشود.
چون در جایی که خداوند معلم باشد، فرشتگان همنشین او در آن کلاس خواهند بود، و این همراهی و همنشینی با ملائک و فرشتگان، «کنفیکون» را در او ایجاد میکند.
