پروردگار میفرماید:الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَکُمْ ۖ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ
«الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا»؛ پروردگار کسی است که قرار داد برای شما زمین را گسترده، فرشی آرام.
«وَالسَّمَاءَ بِنَاءً»؛ و آسمان را برافراشت، معماری کرد به گونهای که ستارگان، هر کدام با نظم و عظمت در جای خود میدرخشند.
پایههای این ستارگان کجا و چگونه برپا شدهاند؟
هر کدام از این ستارگان کاربردی دارند، تنها برای رؤیت نیستند.
«وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً»؛ از آسمان نیز آب نازل میکند.
برای چه؟ برای اینکه:
«فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ»؛ پس از برخورد این آب با زمین، از دل خاک گندم و برنج و میوهها میروید.
«رِزْقًا لَکُمْ»؛ برای روزی و رزق شما. اگر برنج و گندم نخورید، آیا زنده میمانید؟
در سوره واقعه خداوند میفرماید:أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ
؛ آیا شما زراعت میکنید یا ما زارع هستیم؟
خدا زارع است. اما از آنجایی که ما میگوییم: «من کاشتم»، این «منِ» میشود شریک خدا؛ همان «انداد».
پس اولین شریک خدا بت نیست، بلکه همین منیت ماست. ما خود را شریک خدا میکنیم.
وقتی بگویی: «من کاشتم»، یاد بگیر که خدا میفرماید:فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا
؛ برای خدا شریک قرار ندهید.
چرا؟ چون «وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ»؛ شما میدانید که خداست که میکارد، خدا زارع است، نه شما.
از تو حرکت، از خدا برکت. اما برکت در چیست؟
در این است که فرشتگان آمدند و آن گندمی را که تو کاشتی، گشودند، از زمین بیرون آوردند و آن را رشد دادند تا گندم شد.
تو این را میدانی. خداوند میفرماید: من هستم که میکارم، من زارع هستم. به همین سادگی.
کافی است انسان این مسئله را درک کند.
