أَوْ کَصَیِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ یَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِیطٌ بِالْکَافِرِینَ.
از منافقین در آیهی قبل، یکباره در این آیه به کافرین اشاره میشود. یعنی درواقع منافق هم کافر است. کافر کسی است که کَفَرَ میکند؛ یعنی دور خود کارما و دیوار درست میکند.
منافق هم با خدعه، نفاق و دورویی که با مردم داشت و حرف و دلش یکی نبود، اطراف خود کارما، حصار و دیوار ایجاد کرد و در تاریکی ماند. پس منافق هم کافر است.
حال مثالی که قرآن اشاره فرموده: «أَوْ کَصَیِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ» است. یعنی مانند بارشی از آسمان است که در این بارش، هم ظلمت، هم رعد و هم برق است.
وقتی کسی در تاریکی که خودش ایجاد کرده بماند، با صدای مهیب رعد و برق گوش خود را از ترس میگیرد. «یَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ» یعنی از ترس مرگ انگشتش را در گوشش میگذارد.
آیا وقتی در ظلمات باشی، با انگشت گذاشتن در گوش از مرگ نجات پیدا میکنی؟ (هرگز) چرا؟
چون: «وَاللَّهُ مُحِیطٌ بِالْکَافِرِینَ»؛ پروردگار محیط بر کافران است و امانی بر آنها نیست.
